Het centrale argument voor het plaatsen van reusachtige windturbines en hectares vol zonnepanelen is simpel. Je kinderen en kleinkinderen worden met de dood bedreigd. Want, zo is het EWEC verhaal, als de mensheid CO2 uitstoot warmt de planeet onherstelbaar op. Zo ernstig dat de planeet niet meer leefbaar is. En we willen allemaal een leefbare planeet natuurlijk. Ook voor onze kinderen. Iedere ouder heeft er een hekel aan als de kindertjes worden bedreigd. Als vader moet ik dus een risico-afweging maken. Je moet ook nooit zomaar toegeven aan een dreigement.

Wat een leefbare planeet precies is wordt niet helemaal duidelijk. Want in India is het aanzienlijk warmer dan hier, en al die Indiërs (1,3 miljard) vinden dat heel erg leefbaar. Mensen die bij de poolcirkel leven, zijn weer tevreden met de kou daar. Leefbaarheid is niet temperatuursgebonden wat de mensheid betreft.

Zijn het dan klimaatrampen waaraan onze kinderen dan dood gaan? De afgelopen 100 jaar daalt het aantal klimaat gerelateerde doden sterk. Of het nou om overstroming, droogte, stormen, bosbranden of extreme temperaturen gaat. De CO2 toename sinds 1920 heeft juist voor minder slachtoffers van klimaatrampen gezorgd. Tenminste, als er een één op één verband is tussen CO2 en klimaatdoden.

Gaan de kinderen dood omdat Nederland weer onder water komt te staan? Natuurlijk komt Nederland ooit weer onder water te staan. Zoals het heel lang geleden ook deed. De in Limburg opgegraven mosasaurus was tenslotte een zeedier. Over duizenden jaren kan het best weer zijn dat vrolijke krabbetjes over de Keutenberg kuieren. Maar gaan onze kinderen er aan dood? De zeespiegelstijging is al een eeuw maar 1,8 millimeter per jaar. Je kinderen hebben dankzij de dijken meer dan 100 jaar de tijd om naar hoger gelegen grond te wandelen.

Gaan de klimaatrampen dan zoveel geld kosten dat onze kinderen dood gaan van de honger? Ook niet. De voedselproductie nam alleen maar toe sinds 1990. Volgens de cijfers van de wereldbank daalt de schade door extreem weer ook sinds dat jaar. We worden niet straatarm van die klimaatramp. Van die windmolens en zonneparken wel. Tenzij je de exploitant bent.

Tot nu een overzienbaar risico. Maar nemen we het dreigement dat onze kinderen dood gaan aan CO2 uitstoot door de mens nu voor de vorm eens serieus. “We” hebben tenslotte doelen afgesproken om CO2 uitstoot te verminderen. Dat gaat dan over halveren. Op die manier gaan de de kinderen niet in het jaar 2100 dood maar een paar jaar later. Dat is teleurstellend. De uitstoot moet naar nul als we de doodsbedreiging serieus nemen. Omdat de reusachtige windturbines en hectares vol zonnepanelen niet CO2-vrij te produceren zijn en er steeds gas moet worden gebruikt om bij windstille nachten toch stroom te hebben, is verminderen van uitstoot alleen maar uitstel van executie. Wie zijn kinderen lief heeft, en de bedreiging als ernstig en realistisch ziet, kan geen genoegen nemen met “verminderen”.

Daarnaast kunnen we constateren dat het verbruik van fossiele brandstoffen groeit doordat Chinezen, Indonesiërs en Indiërs (waarvan er in totaal zo’n 3 miljard zijn) steenkolencentrales bouwen die nog tientallen jaren meegaan. Daar neemt de CO2 uitstoot van de mensheid niet mee af natuurlijk. Met andere woorden; Als, zoals het KNMI zegt, we nog maar 9 jaar hebben om de aarde leefbaar te houden, dan zijn “we” gegarandeerd het haasje.

Dan moeten we nu kiezen. Honderden miljarden uitgeven aan klimaatbeleid waarvan we nu weten dat het voor de overlevingskansen van onze kinderen niet uitmaakt, of dat geld anders besteden. Het enige verstandige klimaatbeleid zou zijn om een groot stuk van het nu voor ons niet zo leefbare Siberië te kopen en daarheen te verkassen als Nederland onder water dreigt te raken.

Windturbines en zonneparken gaan onze kinderen hoe dan ook niet voor de dood behoeden. Wat je ook gelooft. Windmolens en zonneparken zijn weggegooid geld.

Willem Joustra, Voorzitter Duurstede voor Democratie